Jozef de Veuster, de latere Pater Damiaan, werd in 1840 geboren bij het dorp Tremelo ten noorden van Leuven. Hij kwam uit een niet al te arme familie van boeren en handelaren. In de katholieke agrarische gemeenschap waarin hij opgroeide, onderscheidde hij zich als een harde werker. De intrede in een klooster van zijn oudere broer Auguste wakkerde zijn geloofsijver aan en op 19-jarige leeftijd meldde hij zich vrijwillig bij de paters van de Heilige Harten in Leuven. Hij koos daar de naam Damiaan.

In 1863 werd zijn broer aangewezen als zendeling naar de Hawaiaanse eilanden, maar toen hij enkele dagen voor vertrek ziek werd, bood Damiaan aan zijn plaats in te nemen. Het jaar daarop werd hij in Honolulu tot priester gewijd. Hij kreeg zijn eigen parochie en zou nooit meer naar Europa terugkeren.

In 1873 werd hij op eigen verzoek naar de leprakolonie op het eiland Kalawao gestuurd. Er bestond geen medicijn tegen lepra en de melaatsen moesten daar tot hun dood in afzondering blijven. Zijn hulpvaardigheid en praktische inzet werden snel opgemerkt en gelovigen begonnen geld in te zamelen op de eilanden. Oorspronkelijk zou hij voor beperkte tijd blijven, maar op eigen verzoek kreeg hij toestemming voor een permanent verblijf. Hij bouwde hutten en houten huisjes en werkte continue aan de verbetering van de levensomstandigheden. Kranten begonnen te schrijven over Kalawao, artsen bezochten de kolonie en van het ingezamelde geld kocht hij stoffen en een naaimachine om de bewoners te kleden. Ongeveer elf jaar na zijn komst kreeg hij zelf lepra.

Op 14 april 1889, na een helse lijdensweg, overleed hij in Kalawao. Op zijn uitdrukkelijk verzoek kreeg hij een graf onder de pandaboom, vlak bij zijn houten huisje. Op aandringen van de Belgische koning Leopold III werden de stoffelijke resten van Damiaan in 1936 overgebracht naar België en bijgezet in de Sint-Anthoniuskerk in Leuven.